How animals keep fit

No one would dream of running a marathon without first making a <strong>serious</strong> effort to train for it.
هیچکس رویای دویدن در ماراتن را بدون تلاش <strong>جدی</strong> برای تمرین کردن برای آن نمی بیند.

But no matter how well they have stuck to their <strong>training</strong> regime, contestants will find that running non-stop for 42 kilometres is going to hurt.
اما مهم نیست که چقدر به رژیم <strong>تمرینی</strong> خود پایبند بوده اند، شرکت کنندگان متوجه خواهند شد که دویدن بی وقفه به مدت 42 کیلومتر طاقت فرسا خواهد بود.

Now <strong>consider</strong> the barnacle goose.
حالا غاز خز را <strong>در نظر بگیرید</strong>.

Every year this bird carries out a 3000-kilometre <strong>migration</strong>.
این پرنده هر ساله <strong>مهاجرتی</strong> 3000 کیلومتری انجام می دهد.

So how do the birds prepare for this? Do they spend months <strong>gradually</strong> building up fitness? That’s not really the barnacle goose’s style.
پس چگونه پرندگان برای این کار آماده می شوند؟ آیا آنها ماه ها را<strong> به تدریج</strong> برای ایجاد تناسب اندام صرف می کنند؟ این واقعاً سبک غاز خزدار نیست.

Instead, says environmental physiologist Lewis Halsey, ‘They just <strong>basically</strong> sit on the water and eat a lot.’
در عوض، لوئیس هالسی، فیزیولوژیست محیط زیست، می‌گوید: «آنها<strong> در اصل</strong> روی آب می‌نشینند و زیاد غذا می‌خورند.»

Until recently, nobody had really asked whether exercise is as tightly <strong>connected</strong> to fitness in the rest of the animal kingdom as it is for us.
تا همین اواخر، هیچ کس واقعاً نپرسیده بود که آیا ورزش کردن به اندازه ای که برای تناسب اندام ما مهم است در بقیه قلمرو حیوانات نیز با تناسب اندام <strong>مرتبط</strong> است یا خیر.

The question is tied up in a broader <strong>assumption</strong>: that animals maintain fitness because of the exercise they get finding food and escaping predators.
این سوال به یک <strong>فرض</strong> گسترده‌تر گره خورده است: اینکه حیوانات به دلیل تمریناتی که برای یافتن غذا و فرار از شکارچیان انجام می‌دهند، تناسب اندام خود را حفظ می‌کنند.

Halsey <strong>points</strong> out that this may not necessarily be the case.
هالسی <strong>اشاره</strong> می کند که ممکن است لزوماً اینطور نباشد.

Take the house cat.
گربه خانگی را ببینید

Most domestic cats spend much of the day lounging around, apparently doing nothing, rather than <strong>hunting</strong> for food.
بیشتر گربه‌های خانگی تمام روز را به استراحت می‌پردازند و ظاهراً به جای <strong>شکار</strong> برای غذا، هیچ کاری انجام نمی‌دهند.

But over short distances, even the laziest can move <strong>incredibly</strong> fast when they want to.
اما در مسافت‌های کوتاه، حتی تنبل‌ترین افراد نیز می‌توانند با سرعت <strong>باورنکردنی</strong> حرکت کنند.

Similarly, black and brown bears manage to come out of several months’ hibernation with their <strong>muscle</strong> mass intact – without having to lift so much as a paw during this time.
به طور مشابه، خرس‌های سیاه و قهوه‌ای موفق می‌شوند از خواب زمستانی چند ماهه با توده <strong>عضلانی</strong> دست نخورده بیرون بیایند - بدون اینکه در این مدت نیازی به بلند کردن یک انگشت داشته باشند.

Barnacle geese go one better. In the process of sitting around, they don’t just maintain their <strong>fitness</strong>.
غازهای بارناکل از این هم بهتر ند. در فرآیند نشستن، آنها فقط <strong>تناسب اندام</strong> خود را حفظ نمی کنند.

They also develop stronger hearts and bigger flight muscles, enabling them to <strong>fly</strong> for thousands of kilometres in a migration that may last as little as two days.
آنها همچنین قلب قوی‌تر و ماهیچه‌های بزرگ‌تری برای پرواز ایجاد می‌کنند که به آنها امکان می‌دهد تا هزاران کیلومتر در مهاجرتی که ممکن است دو روز طول بکشد، <strong>پرواز کنند.</strong>

So, if exercise isn’t necessarily the key to physical strength, then what is? One clue comes from a <strong>broader</strong> view of the meaning of physical fitness.
بنابراین، اگر ورزش لزوما کلید قدرت بدنی نیست، پس چیست؟ یک سرنخ، از دیدگاه <strong>وسیع تر</strong>ی با توجه به معنای آمادگی جسمانی بدست می آید.

Biologically speaking, all it means is that the body has undergone changes that make it stronger and more <strong>efficient</strong>.
از نظر بیولوژیکی، تمام معنی آن این است که بدن دستخوش تغییراتی شده است که آن را قوی تر و <strong>کارآمدتر</strong> می کند.

In animals such as bears these changes appear to be triggered by cues such as falling temperatures or <strong>insufficient</strong> food.
به نظر می رسد در حیواناتی مانند خرس، این تغییرات با نشانه هایی مانند کاهش دما یا غذای <strong>ناکافی</strong> ایجاد می شود.

In the months of hibernation, these factors seem to prompt the release of muscle-protecting compounds which are then carried to the bears’ muscles in their blood and <strong>prevent</strong> muscle loss.
طی ماه‌های خواب زمستانی، به نظر می‌رسد این عوامل باعث آزاد شدن ترکیبات محافظ عضله می‌شوند که سپس در خون خرس‌ها به ماهیچه‌های خرس منتقل می‌شوند و از از دست دادن عضلات <strong>جلوگیری</strong> می‌کنند.

Barnacle geese, Halsey suggests, may be <strong>responding</strong> to an environmental change such as temperature, which helps their bodies somehow ‘know’ that a big physical challenge is looming.
هالسی معتقد است که غازهای بارناکل ممکن است به یک تغییر محیطی مانند دما <strong>پاسخ دهند</strong> که به بدن آنها کمک می کند تا بدانند که یک چالش فیزیکی بزرگ در راه است.

In other bird <strong>species</strong>, that cue may be something different. Chris Guglielmo, a physiological ecologist, has studied the effect of subjecting migratory songbirds known as yellow-rumped warblers to changing hours of daylight.
در<strong> گونه های</strong> دیگر پرندگان، این نشانه ممکن است چیزی متفاوت باشد. کریس گوگلیلمو، بوم‌شناس فیزیولوژیک، تأثیر قرار دادن پرندگان آوازخوان مهاجر معروف به چرچک‌های زرد را در معرض تغییر ساعات نور روز مطالعه کرده است.

‘We don’t need to take little <strong>songbirds</strong> and train them up to do a 6- or 10-hour flight,’ he says.
او می‌گوید: «نیازی نداریم که <strong>پرنده‌های آوازخوان</strong> کوچک را ببریم و آنها را برای انجام یک پرواز 6 یا 10 ساعته آموزش دهیم.

If they are <strong>subjected to </strong>the right daylight cycle, ‘we can take them out of the cage and put them in the wind tunnel, and they fly for 10 hours.’
اگر آنها <strong>در معرض</strong> چرخه مناسب نور روز قرار گیرند، «می‌توانیم آنها را از قفس بیرون بیاوریم و در تونل باد بگذاریم و آنها 10 ساعت پرواز کنند».

Unlike migratory birds, however, humans have no biological <strong>shortcut</strong> to getting fit.
با این حال، برخلاف پرندگان مهاجر، انسان هیچ <strong>میانبر</strong> بیولوژیکی برای تناسب اندام ندارد.

Instead, pressures in our evolutionary history made our bodies tie fitness to <strong>exercise</strong>.
درعوض، فشارهای موجود در تاریخ تکاملی ما باعث شد بدن ما تناسب اندام را به <strong>ورزش</strong> گره بزند.

Our ancestors’ lives were <strong>unpredictable</strong>.
زندگی اجداد ما <strong>غیرقابل پیش بینی</strong> بود.

They had to do a lot of running to catch food and escape danger, but they also needed to keep muscle mass to a minimum because muscle is biologically expensive.
آنها مجبور بودند برای گرفتن غذا و فرار از خطر، زیاد بدوند، اما همچنین باید توده عضلانی را به حداقل می رساندند زیرا عضله از نظر بیولوژیکی سنگین است.

Each kilogram contributes about 10 to 15 kilocalories a day to our metabolism when resting — which <strong>doesn</strong><strong>’t</strong> <strong>sound</strong> like much until you realise that muscles account for about 40 percent of the average person’s body mass.
هر کیلوگرم حدود 10 تا 15 کیلو کالری در روز به متابولیسم ما در هنگام استراحت کمک می کند - که اگر متوجه نباشید که ماهیچه ها حدود 40 درصد از توده بدنی افراد را تشکیل می دهند زیاد <strong>به نظر نمی رسد</strong>.

 ‘Most of us are <strong>spending</strong> 20 percent of our basic energy budget taking care of muscle mass,’ says Daniel Lieberman, an evolutionary biologist and marathon runner.
دانیل لیبرمن، زیست شناس تکامل و دونده ماراتن می گوید: «بیشتر ما 20 درصد از میزان انرژی اولیه خود را <strong>صرف</strong> مراقبت از توده عضلانی می کنیم.

So our physiology <strong>evolved</strong> to let our weight and fitness fluctuate depending on how much food was available.
بنابراین فیزیولوژی ما طوری <strong>تکامل یافته </strong>که وزن و تناسب اندام ما بسته به مقدار غذای موجود در نوسان باشد.

 ‘This makes us <strong>evolutionarily</strong> different from most other animals,’ says Lieberman.
لیبرمن می‌گوید: «این ما را از نظر <strong>تکاملی</strong> با بسیاری از حیوانات دیگر متفاوت می‌کند.

In general, animals merely need to be capable of short bouts of intense <strong>activity</strong>, whether it’s the cheetah chasing prey or the gazelle escaping.
به طور کلی، حیوانات فقط باید قادر به <strong>فعالیت</strong> های کوتاه مدت باشند، چه یوزپلنگ در حال تعقیب طعمه باشد و چه غزال در حال فرار.

Cats are fast, but they don’t need to <strong>run</strong> very far.
گربه ها سریع هستند، اما نیازی به <strong>دویدن</strong> زیاد ندارند.

Perhaps a few mad dashes around the house are all it takes to keep a domestic one fit enough for feline purposes.
شاید چند حرکت دیوانه وار در اطراف خانه تمام چیزی باشد که برای حفظ تناسب اندام گربه خانگی کافی باشد تا اهداف او را براورده کند.

‘Humans, on the other hand, needed to adapt to run slower, but for longer,’ says Lieberman.
لیبرمن می‌گوید: «از سوی دیگر، انسان‌ها برای دویدن آهسته‌تر، اما طولانی‌تر، باید سازگار شوند.

He argues that long ago on the African savannah, natural selection made us into ‘supremely adapted’ <strong>endurance</strong> athletes, capable of running prey into the ground and ranging over long distances with unusual efficiency.
او استدلال می‌کند که مدت‌ها پیش در ساوانای آفریقا، انتخاب طبیعی ما را به ورزشکاران <strong>استقامتی</strong> «بسیار سازگار» تبدیل کرد، که می‌توانستند طعمه‌ها را در زمین بدوانند و در مسافت‌های طولانی با بازده غیرمعمول حرکت کنند.

But only, it appears, if we <strong>train</strong>.
اما فقط اگر <strong>تمرین</strong> کنیم این توانایی ایجاد می شود.

Otherwise we quickly <strong>degenerate</strong> into couch potatoes.
در غیر این صورت ما به سرعت به سیب زمینی وارفته <strong>تبدیل می شویم.</strong>

As for speed, even those animals that do cover impressive <strong>distances</strong> don’t have to be the fastest they can possibly be.
در مورد سرعت، حتی آن دسته از حیواناتی که <strong>فواصل</strong> قابل توجهی را طی می کنند، نباید سریع ترین سرعت ممکن را داشته باشند.

Barnacle geese needn’t set world records when crossing the North Atlantic; they just need to be able to get to their <strong>destination</strong>.
غازهای بارناکل هنگام عبور از اقیانوس اطلس شمالی نیازی به ثبت رکوردهای جهانی ندارند. آنها فقط باید بتوانند به <strong>مقصد</strong> برسند.

 ‘And,’ says exercise physiologist Ross Tucker, ‘humans may be the only animal that actually cares about reaching <strong>peak</strong> performance.’
راس تاکر، فیزیولوژیست ورزشی، می گوید: «انسان ممکن است تنها حیوانی باشد که واقعاً به رسیدن به <strong>اوج</strong> عملکرد اهمیت می دهد.»

Other than racehorses and greyhounds, both of which we have bred to race, animals aren’t directly <strong>competing</strong> against one another.
به غیر از اسب های مسابقه و تازی که هر دوی آنها را برای مسابقه پرورش داده ایم، حیوانات مستقیماً با یکدیگر <strong>رقابت</strong> نمی کنند.

 ‘I don’t know that all animals are the same, performance-wise … and we don’t know whether training would <strong>enhance</strong> their ability,’ he says.
او می‌گوید: «من نمی‌دانم که همه حیوانات از نظر عملکرد یکسان هستند... و ما نمی‌دانیم که آیا آموزش، توانایی آنها را <strong>افزایش می‌دهد</strong> یا خیر».