The Zebras’ long walk across Africa

James Gifford investigates some interesting new research into <strong>migration</strong> patterns of zebras living in Botswana in southern Africa.
جیمز گیفورد تحقیقات جدیدی را در مورد الگوهای <strong>مهاجرت</strong> گورخرها در بوتسوانا در جنوب آفریقا انجام می دهکن

For any animal to travel over 270 km in Botswana partly across the sand and low bush terrain of the Kalahari Desert is a <strong>remarkable</strong> achievement.
سفر هر جانوری به اندازه بیش از 270 کیلومتر در بوتسوانا با زمین های اکثرا  ای و مناطق کم بوته صحرای کالاهاری یک دستاورد<strong> قابل توجه</strong> است.

 But to do so in 11 days and without any obvious motivation, as this zebra population does, is quite <strong>extraordinary</strong>. On average their journey involves an exhausting round-trip of 588 km – between the Makgadikgadi salt pan area and the Okavango river – making it second only to the great trek undertaken by the zebra herds in the Serengeti National Park.
اما انجام این کار طی 11 روز و بدون هیچ انگیزه آشکاری، آنطور که بین جمعیت گورخرها انجام میشود، بسیار <strong>خارق العاده</strong> است. به طور متوسط سفر آنها شامل یک رفت و برگشت طاقت فرسای 588 کیلومتر-بین منطقه تشت نمک Makgadikgadi و رودخانه Okavango - است که پس از پیاده روی بزرگی که گله های گورخر در پارک ملی سرنگتی انجام داده اند، رتبه دوم را دارد.

 However, what is even more incredible still in my view is that until <strong>recently</strong> it was completely unheard of.
با این حال، چیزی که هنوز به نظر من باورنکردنی است این است که تا همین <strong>اواخر</strong> اصلا به آن توجهی نشده بود.

Hattie Bartlam, a researcher, <strong>discovered</strong> this migration while she was tracking zebra groups, officially known as harems, by the Okavango River for her PhD, Each harem consists of a stallion and his seven or eight mares with juvenile foals.
هتی بارتلام، محقق، این مهاجرت را هنگام ردیابی گروه های گورخر، که رسماً با نام حرمسرا شناخته می شوند، در کنار رودخانه اوکاوانگو برای نوشتن تز دکترای خود <strong>کشف کرد</strong>. هر حرمسرا از یک اسب نر و هفت یا هشت مادیان او با کره های خردسال تشکیل شده است.

 There is no loyalty between zebras beyond this social group, though harems often gather together into so-called herds. For her study, Hattie had planned to compare the small-scale <strong>movement</strong> <strong>patterns</strong> of 11 different zebra herds in the area.
هیچ وفاداری بین گورخرها فراتر از این گروه اجتماعی وجود ندارد، اگرچه حرمسراها اغلب در کنار هم جمع شده و به اصطلاح گله تشکیل می دهند. برای مطالعه خود، هتی برنامه ریزی کرده بود تا<strong> الگوهای حرکتی</strong> کوچک 11 گله گورخر مختلف را در این منطقه مقایسه کند.

In December, when the annual rains had transformed the roads into rivers, Hattie was, therefore, more than a little surprised when she checked the data sent by the radio collars she fits to the zebras she is tracking to find that six of the harems were 270 km away on the edge of the Makgadikgadi, a huge mineral-rich area where salt has collected over the years as water <strong>evaporates</strong> in the heat.
در ماه دسامبر، هنگامی که باران های سالانه جاده ها را به رودخانه تبدیل کرده بود، وقتی هتی اطلاعات ارسالی از کولار های رادیویی را که به گورخرها برای ردیابی آنها بسته بود، بررسی کرد بیش از حد شگفت زده شد، وقتی فهمید که شش حرمسرا در فاصله 270 کیلومتری در حاشیه مکگادیگگادی قرار دارند، منطقه ای بزرگ غنی از مواد معدنی که در آن نمک در طول سالها به دلیل <strong>تبخیر</strong> آب اثر گرما جمع شده است.

Then, when the last of the moisture from the rains had <strong>disappeared</strong> in May the following year, five of those harems came wearily back to the Okavango.  
سپس، هنگامی که آخرین رطوبت ناشی از باران در ماه مه سال بعد <strong>از بین رفت</strong>، پنج حرمسرا با خستگی به اوکاوانگو بازگشتند.

This raised the question: why, <strong>despite</strong> a plentiful supply of food and water, were the zebras being drawn eastwards to the salt pans?  
این پیده، این سوال را ایجاد کرد: چرا، <strong>علیرغم</strong> عرضه فراوان غذا و آب، گورخرها به سمت شرق به سوی نمکزار ها کشیده شدند؟

Even more difficult to understand was what made six of the groups travel so far, while the other five <strong>remained</strong> by the Okavango.
آنچه درکش، بسیار دشوارتر بود این بود که چه چیزی که باعث شده، شش گروه تا اینجا سفر کنند، در حالی که پنج گروه دیگر در کنار اوکاوانگو<strong> باقی ماندند</strong>.

This discovery created quite a buzz in the research <strong>community</strong>.  
این کشف در <strong>جامعه</strong> تحقیقاتی سر و صدای زیادی ایجاد کرد.

I decided to visit Hattie and she explained that a century ago the large number of Botswana’s zebra and wildebeest herds and the resulting competition for grass made <strong>migration</strong> essential.
من تصمیم گرفتم با هتی دیدار کنم و او توضیح داد که یک قرن پیش تعداد زیادی گله گورخر و حیوانات وحشی بوتسوانا و رقابت ناشی از آن برای یافتن علف، <strong>مهاجرت</strong> را ضروری کرده است.

One of the migration tracks went from the Okavango to Makgadikgadi. But in the late 1960s, giant fences were put up to stop foot and mouth and other diseases spreading between wildlife and <strong>domestic</strong> cattle.  
یکی از مسیرهای مهاجرت از اوکاوانگو به Makgadikgadi  بود. اما در اواخر دهه 1960، حصارهای غول پیکری برای جلوگیری از بیماری تب و دهان و سایر بیماریهایی که بین حیات وحش و حیوانات <strong>خانگی</strong> گسترش می یافت، نصب شد.

One of these went across the migration track. Though the animals could get round the <strong>obstacle</strong>, each leg of their journey would now be 200 km longer – an impossible distance given the lack of permanent water on the extended route.  
یکی از حصارها، در مسیر مهاجرت قرار گرفت. اگرچه حیوانات می توانستند <strong>مانع</strong> را دور بزنند، اما حالا هر مرحله از سفر آنها، 200 کیلومتر طولانی تر می شد - یک مسافت غیرممکن با توجه به کمبود آب دائمی در مسیر طولانی شده.

Even today, with the fence gone (it was taken down in 2004), there is <strong>dangerously</strong> little drinking water to support the zebras on the return journey to the Okavango.
حتی امروز، با از بین رفتن حصار (که در سال 2004 برداشته شد)، آب آشامیدنی <strong>اندکی</strong> برای سیراب کردن از گورخرها در سفر بازگشت به اوکاوانگو وجود دارد.

As a zebra can live up to 20 years, the migration must have skipped at least one <strong>generation</strong> during the 40 or so years that the fences were up.  
از آنجا که گورخرها می توانند تا 20 سال عمر کنند، مهاجرت باید حداقل از یک <strong>نسل</strong> در طول 40 سالی که حصارها وجود داشته اند، رد شده باشد.

This prompts another question: it has always been <strong>assumed</strong> that the young of social herbivores like zebras learn migratory behaviour from their parents, so how did the latest generation learn when and where to go?  
این سوال دیگری را ایجاد می کند: همیشه<strong> فرض بر این بود</strong> که حیوانات جوانتر گیاهخوار اجتماعی مانند گورخرها رفتار مهاجرتی را از والدین خود می آموزند، بنابراین آخرین نسل چگونه و در چه زمانی این رفتار را یاد گرفته؟

Not from their parents, who were prevented from migrating. Did they follow another species, such as elephants? We may never know.
نه از طرف والدین شان، که از مهاجرت آنها جلوگیری شده بود. آیا آنها از گونه دیگری مانند فیل پیروی کردند؟ ممکن است هرگز نفهمیم.

Hattie’s data points to the conclusion that there are several zebra populations <strong>adopting</strong> different behaviour.
داده های هتی به این نتیجه می رسد که چندین جمعیت گورخر وجود دارد که رفتار متفاوتی را <strong>اتخاذ کرده اند</strong>.

 The first, like the vast majority of the Okavango zebras, take it easy, spending the <strong>entire</strong> year by the river. The second group, 15,000-20,000 strong, work a bit harder.  
اولین مورد، مانند اکثریت قریب به اتفاق گورخرهای اوکاوانگو، با خیال راحت <strong>تمام</strong> سال را در کنار رودخانه می گذرانند. گروه دوم، 15 تا 20 هزار نفر قوی، کمی سخت تر کار می کنند.

They <strong>divide</strong> their time between the Makgadikgadi salt pans and the Boteti River, which is reasonably nearby.
آنها زمان خود را بین نمکزارهای مکگادیگگادی و رودخانه بوتتی، که تقریبا در همان نزدیکی است، <strong>تقسیم می کنند</strong>.

They sometimes struggle to find water in the Boteti area during the dry season, often moving 30 km in search of fresh <strong>grazing</strong>.  
آنها گاهی اوقات برای یافتن آب در منطقه بوتتی در فصل خشک تلاش می کنند و اغلب 30 کیلومتر در جستجوی <strong>چراگاه</strong> تازه حرکت می کنند.

Their reward: the juicy grass around the Makgadikgadi after the rains. The final group of zebras, whose numbers are more modest (though as yet unknown), must surely be considered as among the animal kingdom’s most <strong>remarkable</strong> athletes.
پاداش آنها: چمن آبدار در اطراف Makgadikgadi پس از باران. گروه نهایی گورخرها، که تعداد آنها نسبتا کمتر است (هرچند هنوز ناشناخته است)،مطمئناً باید به عنوان یکی از <strong>برجسته ترین</strong> ورزشکاران قلمروی پادشاهی حیوانات در نظر گرفته شوند.

 By moving between the Okavango and the salt pans, they enjoy the best of both worlds. But the price they pay is an extraordinary journey across Botswana.
با حرکت بین اوکاوانگو و نمکزار ها، آنها از بهترین چیز موجود در هر دو طرف لذت می برند. اما هزینه ای که آنها می پردازند یک سفر فوق  طولانی در سراسر بوتسوانا است.

Endangered species naturally tend to grab the headlines, so it’s refreshing for a relatively <strong>abundant</strong> animal like the zebra to be the centre of attention for once.  
گونه های در حال انقراض به طور طبیعی عناوین اصلی را به خود اختصاص می دهند، بنابراین برای یک حیوان نسبتاً <strong>فراوان</strong> مانند گورخر تازگی دارد که برای یک بار هم که شده در مرکز توجه قرار بگیرد.

Zebras are a vital part of the food chain: understanding their migration, in turn, helps us to <strong>interpret</strong> the movements of their predators, and Hattie’s research has shed light on the impact of fences on migratory animals.
گورخرها بخش مهمی از زنجیره غذایی هستند: درک مهاجرت آنها به نوبه خود به ما کمک می کند تا حرکات شکارچیان آنها را <strong>تفسیر کنیم</strong> و تحقیقات هتی تاثیر حصار ها را روی حیواناتی که مهاجرت می کنند، روشن کرده است.

So what triggered her interest in zebras? She explains that it is easier to get funding to study <strong>exciting</strong> animals like lions.  
بنابراین چه چیزی باعث علاقه او به گورخرها شد؟ او توضیح می دهد که برای مطالعه حیوانات <strong>هیجان انگیز</strong> مانند شیرها تأمین بودجه آسان تر است.

Crucial as that undoubtedly is, she believes that <strong>herbivores</strong> like zebras are key to understanding any ecosystem.
او معتقد است که <strong>گیاهخوارانی</strong> مانند گورخرها کلید درک هر اکوسیستمی هستند.

 The scientific community is <strong>fortunate</strong> that people like Hattie are willing to take the hard option.
جامعه علمی <strong>خوش شانس</strong> است که افرادی مانند هتی تمایل دارند راه سخت را انتخاب کنند.