The story of the Fosbury Flop

On October 20, 1968, a 21-year-old university student from the USA called Dick Fosbury completely <strong>transformed</strong> the sport of high jumping with a gold-medal and Olympic-record jump of 2.24 meters at the Mexico City games.
در 20 اکتبر 1968، یک دانشجوی 21 ساله از ایالات متحده آمریکا به نام دیک فوسبری، ورزش پرش ارتفاع را با یک مدال طلا و رکورد المپیک پرش را 2.24 متر در بازی های مکزیکوسیتی به طور کامل <strong>متحول کرد</strong><strong>.</strong>

Fosbury accomplished this fabulous feat by sailing over the crossbar head first and backward! As colorfully described that day by the Los Angeles Times, "Fosbury goes over the bar like a guy being <strong>pushed out </strong>of a 30-story window."
فوسبری این شاهکار افسانه‌ای را با جلوتر بردن سر خود از میله افقی برگشتن از پشت انجام داد! همانطور که در آن روز توسط لس آنجلس تایمز توصیف شده بود، "فوسبری مانند مردی که از یک پنجره 30 طبقه <strong>به بیرون هل داده می شود،</strong> از میله افقی عبور کرد."

At first, when asked about how this unorthodox manoeuvre originated, Fosbury would joke with sportswriters, informing some that, because of his university background in physics and engineering, he had initially designed the Flop on paper, and telling others that he had accidentally <strong>discovered</strong> this technique when he once tripped and fell backward on his take-off.  
در ابتدا، وقتی از فاسبوری در مورد چگونگی انجام این مانور نامتعارف سوال شد، با مطبوعات ورزش شوخی کرد و به برخی از آنها گفت که به دلیل مطالعات دانشگاهی خود در رشته فیزیک و مهندسی، در ابتدا فلاپ را روی کاغذ طراحی کرده بود و به دیگران گفت که به طور تصادفی این تکنیک را زمانی که یک بار زمین خورد و در هنگام برخاستن از عقب به زمین افتاد، <strong>کشف کرد</strong><strong>.</strong>

However, in later interviews, Fosbury revealed that the technique actually unfolded over many years and involved countless trials and errors. "It was simply a natural technique that evolved," he said. "I never thought about how to change it, and I'm sure my coach was going crazy because it kept <strong>evolving</strong>. I didn't know anyone else in the world would be able to use it."
با این حال، در مصاحبه‌های بعدی، فوسبری بیان کرد که این تکنیک در واقع طی سال‌ها کشف شده و شامل آزمایش و خطای بی‌شماری بوده است. او گفت: «این یک تکنیک طبیعی بود که تکامل یافت. من هرگز به این فکر نکردم که چگونه آن را تغییر دهم، و مطمئن هستم که مربی من در حال دیوانه شدن بود، زیرا این روش مدام در حال <strong>تکامل</strong> بود. نمی دانم که هیچ کس دیگری در دنیا بتواند از آن استفاده کند."

Fosbury explained that when he first learned to high jump at the age of 10 or 11, he tried jumping with the "scissors" style. He said, "I used that style until I went into high school, where my coach <strong>explained</strong> that I was never going to get anywhere with that technique.  
فوسبری توضیح داد که وقتی برای اولین بار پرش ارتفاع را در سن 10 یا 11 سالگی یاد گرفت، پریدن با سبک "قیچی" را امتحان کرد. او گفت: «تا زمانی که وارد دبیرستان شدم از این سبک استفاده می‌کردم، جایی که مربیم <strong>توضیح داد</strong> که با این تکنیک هرگز به جایی نمی‌رسم.

He started me with the 'belly roll' technique. However, I was really lousy with that style. I expressed my frustration to <strong>coach</strong> and he said that if I really wanted, I could still use the 'scissors."'
او من را با تکنیک "غلطیدن با شکم" آشنا کرد. با این حال، من با این سبک واقعاً ناکارآمد بودم. من ناراحتی خود را به <strong>مربی</strong> ابراز کردم و او گفت که اگر واقعاً بخواهم، هنوز هم می توانم از "قیچی" استفاده کنم.

So, in his next competition, Fosbury went back to the "scissors" style. He explained: "As the bar was raised each time, I began to lift my hips up and my shoulders went back in <strong>reaction</strong> to that.  
بنابراین، در رقابت بعدی خود، فوسبوری به سبک "قیچی" بازگشت. او توضیح داد: «همانطور که ارتفاع میله هر بار بالاتر می رفت، من شروع به بلند کردن باسنم می کردم و شانه هایم در <strong>واکنش</strong> به آن به عقب برمی گشت.

At the end of the competition, I had improved my best by 15 cm to 1 m 78 and even placed third! The next two years in high school with my curved approach, I began to lead with my shoulder and <strong>eventually</strong> was going over head first like today's Flappers."
در پایان مسابقه، من بهترین عملکرد خود را تا 15 سانتی متر ارتقاء دادم و به 1 متر 78 رسیدم و حتی سوم شدم! دو سال بعد در دبیرستان با روش منحنی خودم، شروع به عبور دادن شانه‌هایم در ابتدا کردم و <strong>در نهایت</strong> مانند فلپرهای امروزی، سرم را اول از همه عبور دادم."

In this way, the Flop evolved, not from design, but from a trial-and-error process which combined repeated effort with the biomechanics of Fosbury's gangling 1 m 93 physique.  
به این ترتیب، فلاپ، نه از طریق طراحی، بلکه با یک فرآیند آزمون و خطا که تلاش مکرر را با بیومکانیک بدن 1 متر و 93 سانتی فاسبری ترکیب می‌کرد، تکامل یافت.

Sports Illustrated writer Richard Hoffer wrote: "It was on-site engineering, his body and mind working together, making reflexive adjustments with only one <strong>goal</strong>, getting over the bar."
ریچارد هافر نویسنده اسپورت ایلوستریتد نوشت:"این مهندسی در محل بود که موجب صد بدن و ذهن او با هم عمل کنند و واکنش بازگشتی را تنها با یک <strong>هدف</strong>، یعنی عبور از میله افقی ایجاد کنند ."

 Hoffer explained that although Fosbury's arms and legs seemed to be all over the place, those movements that served to get him a centimeter higher were retained, while the others were gradually <strong>eliminated</strong> as the technique evolved.
هافر توضیح داد که اگرچه به نظر می‌رسید دست‌ها و پاهای فوسبوری در همه جا هستند، اما آن حرکاتی که او را یک سانتی‌متر بالاتر می‌برد، حفظ شدند، در حالی که بقیه حرکات به تدریج با تکامل تکنیک <strong>حذف شدند</strong><strong>.</strong>

What did Fosbury think of the seeming <strong>awkwardness</strong> of his Flop?
فوسبری در مورد <strong>نامتعارف بودن</strong> ظاهری فلاپ خود چه فکر می کرد؟

 "I believe that the Flop was a natural <strong>style</strong>," he said, "And I was just the first to find it. I can say that because the Canadian jumper Debbie Brill was a few years younger than l was and also developed the same technique, only a few years after me and without ever having seen me."
او گفت: "من معتقدم که فلاپ یک <strong>سبک</strong> طبیعی بود، و من اولین نفری بودم که آن را کشف کردم. من این را می گویم چون یک جامپر کانادایی به نام دبی بریل که چند سال از من کوچکتر بود، همین تکنیک را تنها چند سال بعد از من و بدون اینکه هرگز مرا دیده باشد، به کار برد."

A striking coincidence?  
یک تصادف قابل توجه؟

Yes, indeed. But, perhaps not as striking as the fact that a high school student called Bruce Quande was photographed on May 24, 1963 flopping backward over the crossbar. This was the same month that Fosbury recalls having flopped for the first time in the <strong>competition</strong> when he was at high school!
بله، قطعا. اما، شاید به اندازه این واقعیت جالب نباشد که از یک دانش آموز دبیرستانی به نام بروس کواند در 24 می 1963 عکس گرفته شده که از پشت از روی میله افقی پرش می کند. این همان ماهی بود که فوسبری به یاد می آورد که در دوران دبیرستان برای اولین بار در آن <strong>مسابقه</strong> شکست خورد!

But completing the Flop successfully was only half the battle; the return to earth still had to be negotiated. Few would even consider such an experiment knowing they'd have to <strong>land</strong> on their necks. When Fosbury was jumping in high school, he had to land in pits which were filled with wood chips, sawdust, or sand.  
اما تکمیل موفقیت آمیز فلاپ تنها نیمی از نبرد بود. بازگشت به زمین هنوز باید مورد مذاکره قرار می گرفت. تعداد کمی با دانستن اینکه باید روی گردن خود <strong>فرود بیایند</strong>، چنین روشی را امتحان می کنند. هنگامی که فوسبری در دبیرستان مشغول پریدن بود، مجبور شد در گودال هایی فرود بیاید که پر از خرده چوب، خاک اره یا شن بود.

On one occasion, Fosbury hit his head on the wooden border of the pit. Another time he landed totally out of the pit, flat on his back, knocking the wind out of him. The next year, Fosbury's high school became the first in the region to install foam rubber in its high jump pit, thereby cushioning the jumper's fall and encouraging the use of the potentially dangerous Flop. The Fosbury Flop and cushioned landing areas thus appear to have co-evolved.
یکبار، سر فوسبری به حاشیه چوبی چاله فرود برخورد کرد. بار دیگر او کاملاً از چاله فرود خارج شد، روی پشتش فرود آمد و باد او را بیرون انداخت. سال بعد، دبیرستان فوسبری اولین مدرسه منطقه شد که فوم لاستیکی را در چاله پرش ارتفاع خود نصب کرد، در نتیجه از سقوط جامپر جلوگیری کرد و استفاده از تکنیک فلاپ بالقوه خطرناک را تشویق کرد. بنابراین به نظر می رسد که تکنیک فلاپ فوسبری و استفاده از فوم در چاله فرود با هم تکامل یافته اند.

Fosbury explains how he came to name the Flop.  
‌فاسبری توضیح می‌دهد که چگونه نام فلاپ را به دست آورد.

"I'm very proud that I received the naming rights. But the term by which the style is known did not appear overnight. To tell the truth, the first time that I was <strong>interviewed</strong> and asked 'What do you call this?'  
"من بسیار مفتخرم که حق نامگذاری را کسب کردم. اما این اصطلاح که با این سبک با آن شناخته می شود یک شبه به ذهنم خطور نکرد. راستش را بگویم، اولین باری که با من <strong>مصاحبه کردند</strong> و پرسیدند اسم این تکنیک را چه می گذاری؟"

I used my engineering <strong>analytical</strong> side and I referred to it as a 'back lay-out.' It was not interesting, and the journalist didn't even write it down.
من از جنبه <strong>تحلیلی</strong> مهندسی خود استفاده کردم و از آن به عنوان "طراحی از پشت" یاد کردم. این اصطلاح جالب نبود و روزنامه نگار حتی آن را یادداشت نکرد.

I <strong>noted</strong> this. The next time that I was interviewed, that's when I said: 'Well, at home in my town they call it the Fosbury Flop' - and everyone wrote it down.  
من به این نکته <strong>توجه کردم</strong>. دفعه بعد که با من مصاحبه کردند، همان موقع بود که گفتم: «خب، در خانه‌ام در شهر من آن را «فلاپ فوسبری» می‌نامند - و همه آن را یادداشت کردند.

I was the first one to call it that, but it came from a <strong>caption</strong> on a newspaper photo that said: 'Fosbury flops over bar. The context was that our town was on a river very popular for fishing, an hour from the Pacific Ocean. And when you land a fish on the bank, it's flopping.  
من اولین کسی بودم که آن را اینطور نامیدم، اما از روی <strong>متنی</strong> که در یک روزنامه نوشته شده بود، آن را گرفتم: "فوسبری از روی نوار می‌پرد." نکته این بود که شهر ما روی رودخانه ای بود که برای ماهیگیری بسیار محبوب بود، یک ساعت با اقیانوس آرام فاصله داشت. هنگامی که یک ماهی را به ساحل آنجا می آورید، در حال بالا و پایین پریدن (فلاپینگ) است.

That's the action, and so it's a good <strong>description</strong> by a journalist, and I remembered it."
این عمل هم همان است و بنابراین <strong>توصیف</strong> خوبی از طرف یک روزنامه نگار بود و من آن را به خاطر سپردم”