Forced rhubarb

Rhubarb has large fan-shaped <strong>leaves</strong> and long, green edible stalks, which are commonly cooked with sugar to make pies and other desserts. One type of rhubarb is grown in the dark to produce longer, rosier stalks and this is called 'forced rhubarb'
ریواس دارای <strong>برگ‌های</strong> درشت پره ای شکل و ساقه‌های خوراکی سبز و بلند است که معمولاً با شکر برای تهیه پای و دسرهای دیگر پخته می‌شود. یکی از انواع ریواس که در تاریکی پرورش می یابد تا ساقه های بلندتر و گلگون تر داشته باشد "ریواس اجباری" نام دارد.

In the north of England, a cold winter is good news for some, and not just snowmen and woolly hat makers. According to Yorkshire farmer David Westwood, this year's forced rhubarb is the best for years. Westwood, a softly spoken Yorkshireman, should know.  
در شمال انگلستان، زمستان سرد برای برخی خبر خوبی است، البته نه فقط به علت آدم برفی‌ها و کلاه‌های پشمالو. به گفته کشاورز یورکشایر دیوید وست وود، ریواس اجباری امسال بهترین ریواس تمام سال ها است. وست وود، یک مرد یورکشایری با صدای آرام، بهتر می داند.

He's been growing and selling rhubarb for 62 years, since he started picking on the farm aged 11. His son Jonathan works on the farm too, making him the sixth <strong>generation</strong> of the Westwoods to grow the pink stems or 'petioles' as they are otherwise known.
او 62 سال است که وقتی چیدن ریواس را در مزرعه در سن 11 سالگی شروع کرده، به کشت و فروش ریواس مشغول است. پسرش جاناتان نیز در مزرعه کار می کند و او را به ششمین <strong>نسل</strong> از وست وودها تبدیل می کند که ساقه های صورتی یا "دمبرگ" را همانطور که شناخته شده اند، رشد می دهند.

We meet at his farm, a few miles from the city of Wakefield, which with the cities of Bradford and Leeds form the three points of the Rhubarb Triangle, the heart of the British rhubarb <strong>industry</strong>. 'It doesn't grow as well anywhere else,' insists Westwood. He has a number of theories as to why this is. The loam soil on a clay base is perfect for the roots or 'crowns' which rhubarb grows from.  
ما در مزرعه او، چند مایلی از شهر ویکفیلد، که با شهرهای برادفورد و لیدز، سه نقطه مثلثی کشت ریواس، قلب <strong>صنعت</strong> ریواس بریتانیا را تشکیل می‌دهند، ملاقات می‌کنیم. وست وود اصرار می‌ورزد: «در هیچ جای دیگری به این خوبی رشد نمی‌کند». او چندین تئوری در مورد علت این امر دارد. خاک گلدانی با بستر رسی برای ریشه ها یا تاج هایی که ریواس از آن رشد می کند بسیار مناسب است.

In Victorian times -- the mid-to-late 1800s -- when rhubarb's popularity was at its peak, the local coal mines provided cheap fuel for heating the sheds, a crucial part of the forcing <strong>process</strong>, which involves depriving the plants of light as they develop.  
در دوران ویکتوریا - اواسط تا اواخر دهه 1800 - زمانی که محبوبیت ریواس در اوج خود بود، معادن زغال سنگ محلی سوخت ارزانی برای گرم کردن سوله‌ها فراهم می‌کردند که بخش مهمی از <strong>فرآیند</strong> تولید اجباری است که شامل محروم کردن گیاهان از نور حین رشد است.

At the same time, the effluence from the industry enriched the soil for farmers. On top of that, according to Westwood, the high levels of <strong>pollution</strong> in the air would have been ideal for the rhubarb, as 'rhubarb loves soot'.
در آن زمان، پساب حاصل از این صنعت، خاک را برای کشاورزان غنی می کرد. علاوه بر این، به گفته وست وود، سطوح بالای <strong>آلودگی</strong> در هوا برای ریواس ایده آل است، زیرا ریواس دوده را دوست دارد.

Westwood's farm produces both the greenish outdoor rhubarb, the kind that <strong>grows</strong> well in gardens all over the country, and the startlingly pink forced rhubarb. It's this that is the 'cream of the crop', the upper class of the rhubarb family.  
مزرعه وست وود هم ریواس مایل به سبز را تولید می کند، نوعی که به خوبی در باغ های سراسر کشور <strong>رشد می کند </strong>و هم ریواس اجباری صورتی شگفت انگیز که همان "گل سرسبد"، و بالاترین نوع از خانواده ریواس است.

Forced rhubarb is the one that's most likely to convert rhubarb-haters who've been traumatised by harshly flavoured school pies made from green overgrown outdoor stems. The slender magenta spears, with a sherbet-tangy flavour and <strong>delicate</strong> texture, are a far cry from that coarse, bitter stuff.  
ریواس اجباری گونه ای است که می تواند نظر کسانی که از ریواس متنفر هستند و از طعم بدمزه پای های مدرسه ای که از ساقه های سبزی که بیش از حد در فضای باز باقیمانده اند، تهیه شده بودند، منزجر شده اند، عوض کند. گونه خای سرخابی باریک، با طعم شربت‌تانگی و بافتی <strong>لطیف</strong>، با آن گونه های درشت و تلخ فاصله زیادی دارند.

It's also a rare local fruit (although technically a vegetable) at a time when imports <strong>dominate</strong>, and a welcome splash of colour in the drab winter months. No wonder chefs and food writers have fallen in love with forced rhubarb all over again.  
این میوه همچنین یک میوه محلی کمیاب است (اگرچه از نظر فنی یک سبزی است) در زمانی که واردات <strong>غالب است</strong>، و در ماه‌های سرد زمستانی رنگ و بویی خوشایند دارد. جای تعجب نیست که سرآشپزها و نویسندگان غذا دوباره عاشق ریواس اجباری شده اند.

It's enjoying a remarkable renaissance, for only 20 years ago it was in such decline that Westwood, one of the last 12 growers left from a peak of 200, was considering <strong>abandoning</strong> it.
در حال لذت بردن از یک رنسانس قابل توجه است، زیرا تنها 20 سال پیش در چنان نزولی بود که وست وود، یکی از آخرین 12 تولیدکننده باقی مانده از 200 تولید کننده در دوران اوج، به فکر <strong>رها کردن</strong> آن بود.

There are certainly simpler ways to <strong>grow</strong> food. First the plant roots, or crowns, are grown outside for more than two years. Then, at the start of their third winter, they are left in the ground until it is cold enough to break the crowns' dormancy.
مطمئناً راه های ساده تری برای <strong>پرورش</strong> این ماده غذایی وجود دارد. ابتدا ریشه های گیاه، یا تاج، بیش از دو سال در فضای آزاد رشد می کنند. سپس، با شروع زمستان سوم، آنها را روی زمین رها می کنند تا آنقدر سرد شوند که تاج هایشان از خواب زمستانی بیرون بیایند.

 This is one of the factors that gives British rhubarb the edge over imports from the Netherlands, which arrive in the country a scene-stealing couple of weeks before the Yorkshire crop. To bring them to market that early, the Dutch crowns are fed with gibberellic acid, to <strong>replace</strong> the hormones naturally generated by a period of cold weather.
این یکی از عواملی است که ریواس بریتانیایی را نسبت به نوع وارداتی آن از هلند که چند هفته قبل از محصول یورکشایر وارد کشور می شود، برتری می دهد. تاج‌های هلندی برای اینکه زودتر به بازار عرضه شوند، با اسید جیبرلیک تغذیه می‌شوند تا <strong>جایگزین</strong> هورمون‌هایی شوند که به‌طور طبیعی در یک دوره هوای سرد تولید می‌شوند.

 Westwood is relaxed on the subject of the imported rhubarb, remarking only: 'It's good-looking all right, but the flavour's nowhere near.' Back in Yorkshire, sometime around the middle of November, the crowns are <strong>dug up,</strong> transferred to sheds with earthen floors, and watered in.  
وست‌وود در مورد ریواس وارداتی خیالش راحت است و فقط می‌گوید: «قیافه خوبی دارد، اما طعم آن اصلا نزدیک به طعم ریواس آنها نیست». در یورکشایر، تقریباً در اواسط نوامبر، تاج ها <strong>از زمین خارج شده،</strong> به سوله هایی با کف خاکی منتقل می شوند و در آنجا آبیاری می شوند.

The light is blocked out completely and the heating is <strong>turned on</strong>. In the warm and dark, the shoots appear so quickly that the buds can be heard gently popping. Within three weeks or so, the first round of picking, or 'pulling' as it's known, can begin.
تابش نور به طور کامل مسدود شده و سیستم گرمایش <strong>روشن می شود.</strong> در هوای گرم و تاریک، شاخه ها آنقدر سریع ظاهر می شوند که می توان جوانه ها را به تدریج دید. در عرض سه هفته یا بیشتر، چینش اول، یا همان طور که معروف است «بیرون کشیدن» می‌تواند آغاز شود.

In Westwood's 1920s rhubarb sheds, it is pitch black.  
الونک های ریواس دهه 1920 وست‌وود، بسیار تاریک است.

I slip and slide on the narrow troughs that <strong>serve</strong> as paths between the beds of rhubarb crowns. It's a relief when a team of 'pullers' arrive, all local men, some of whom have been working for Westwood for 40 years.  
لیز می خورم و روی شیارهای باریکی که به عنوان مسیری بین بستر تاج های ریواس <strong>عمل می کنند،</strong> سر می خورم. وقتی گروهی از « چینندگان» همه از مردان محلی که برخی از آن‌ها 40 سال برای وست‌وود کار می‌کنند، می‌آیند، احساس آرامش می‌کنم.

Each carries a sturdy candle, and their pale, flickering light reveals a sea of yellow leaves stretching 40 metres to the far wall. The men walk the beds plucking the satiny stems <strong>expertly</strong>, choosing only the ones that have reached the length of an arm.  
هر کدام یک شمع بزرگ حمل می کنند و نور کم رنگ و سوسوزن آنها دریایی از برگ های زرد را نشان می دهد که 40 متر تا دیوار بسیار دوری کشیده شده اند. مردان روی زمین ها راه می روند و ساقه های ساتنی را به طرز <strong>ماهرانه ای</strong> می چینند و فقط آنهایی را انتخاب می کنند که به اندازه یک بازو دراز شده اند.

Then, cradling the fuchsia pink bundles in their arms, they move on to the next patch. It's an <strong>extraordinary</strong> sight in this age of mechanised, computerised agriculture.  
سپس، دسته‌های صورتی فوشیا را در آغوش خود می‌گیرند و به قسمت بعدی می‌روند. این یک منظره <strong>خارق العاده</strong> در این عصر کشاورزی مکانیزه و کامپیوتری است.

 'The pulling's done much the same way as it always has been,' Westwood says. 'Electric light spoils the colour.' A labour intensive <strong>process</strong>, it goes some way to explain the admittedly eye-watering price of the best forced rhubarb - that and the heating, now from oil or propane rather than coal.
وست‌وود می‌گوید: «چیدن تقریباً به همان روشی که همیشه بوده است انجام می‌شود. "نور الکتریکی رنگ را خراب می کند." این <strong>فرآیند</strong> پر زحمت، تا حدودی قیمت چشمگیر بهترین ریواس اجباری را توضیح می دهد – این فرایند همراه با گرمایش که اکنون از نفت یا پروپان به جای زغال سنگ استفاده می شود.

So how was this arcane cold-dark-heat process, in use since Victorian times, <strong>discovered</strong>? Westwood's story is appealingly earthy. A gardener threw an old crown onto the horse stable muck pile.  
پس چگونه این فرآیند سرمایش-تاریکی-گرمایش سری که از زمان ویکتوریا استفاده می شد، <strong>کشف شد؟</strong> داستان وست وود به طرز جذابی به دور از خیالپردازی است. باغبانی تاج مانده را روی انبوه پهن در اصطبل اسب انداخت.

The manure was hot, and the plant was soon covered. The stable boy must have been puzzled by the startling pink spears that came <strong>pushing through</strong> the dirt a week or two later, but happily he had the good sense to gather them.  
پهن دامی گرم بود و گیاه به سرعت با آن پوشانده شد. پسر اصطبل دار با دیدن ساقه های صورتی خیره کننده ای که یکی دو هفته بعد از میان خاک ها <strong>بیرون زده بود، </strong>متحیر شده بود، اما خوشبختانه او آنقدر عاقل بود که آنها را جمع کند.

Where there's <strong>muck</strong> there's money - and good eating indeed.
هر جا <strong>پهن</strong> باشد پول هم هست - و در واقع غذا خوردن خوب است.